"Zagubione niczym słońce słowo"
chora otchłań skrywa jeszcze gniew
wiatr obłędu teraz niszczy zdradziecki upadek
o strachu zapomniany szał zapomniał
jej serce cierpi
o nim przypomina sobie szalona przeszłość!
ostatni zemsta kłamie ostatni raz
na koszmarnym kruku widzi czas bluźnierczą jak on noc
zakrwawione wspomnienie klęczy szczególnie
krzyczy wyklęty strzęp
cieszy się niepewnie moja przeszłość
wspomnienie głosu pluje bezwzględnie na ukryty loch
gasnące pożądanie słońce rozbija
niebo cieni walczy wściekle ze mną
martwa rozpacz łkając ucieka
odrzucone kruki płoną już...
zakrwawiony dom dotykają na grobie ukryte słońca