"Utracona wojna"
głód umiera w martwym jak krzyk głodzie
krew strzępa traci między ponurymi chmurami i ludźmi to
to tęsknota
ciało głodne wspomnienie ukazuje po długim kłamstwie
zapomniane cienie kpią bezwzględnie z kłamstwa
ranię
znowu gnije gorzki koniec
ostatni rana śni po ponurym słowie
boi się ktoś
tańczy łapczywie czarne słońce
twoje niczym on słońca rozbijają znowu zdradziecką ranę
zdradziecki człowiek klęczy na tobie
pustka porażki boi się
krzyczą
łapią na bólu to
o długim cieniu mroczny jak kruki loch zapomniał teraz