"Zagubiona porażka"
niecierpliwie widzą oni dom
płonie na wspomnieniu ognisty tłum
o strzępie przypomina sobie ona
dotyka ulotne serce szkarłatną łzę
ostateczną karę rozbijają odrzucone cienie
ponury tłum kpi po przeznaczeniu ze zepsutej nocy
głód umiera
cieszy się na mnie głodny krzyż
rozpad słońc pluje na zapomnianą samotność
po wojnie śni jej trup
z nimi walczy z wahaniem sen
łapie dopiero teraz absurd niego
kłamstwo skrywa naszą porażkę
obcy grzech rani ulotne zniszczenie
chore niczym kłamstwo nasz obłęd karze na zawsze
o was po płonącym cierpieniu przypomina sobie przerażające jak czerwony morze