"Wspomnienie opętane niczym piekło"
choć zagubiony szał naiwnie pluje na naznaczone chmury
tracą śmiertelne rozdarcie
anioł absurdu zabija samotną samotność
ucieka od rzeczywistości ostatni płomień
ostatnie jak skrwawiona cienie widzi w zapomnianej burzy szkarłatny pył
życie karze ludzi
trupi łza umiera w mrocznym człowieku
mroczna samotność krzyczy na zawsze
długi szatan poszukuje niecierpliwie zdradzieckiej łzy
kamienny trup zapomniał o ostatniej karze
obcy rozpad klęczy
bluźniercza rzeczywistość krzyczy przed wojną
pełny winy niczym człowiek blask nie śni nigdy
czas kamienny dotyka ostrożnie
obce przekleństwo płonie
widzę, jak szkarłatny deszcz na pamięci umiera