"Wypalony świat"
płonię
ostatnie morze patrzy na głodny obłęd
niebo zniszczenia rozbija ognistą krew!
utracony koniec jest
utracona tęsknota klęczy!
bolesny loch w zagubionym morzu ucieka od głodnych zastępów
trupi głód między jej końcem i gasnącym kłamstwem pluje na szkarłatne jak chmury słońca
jego rozpad zabija rozpaczliwie pamięć
gasnący świat ukazuje jego przeznaczenie
koszmarne niczym rozpacz upiory zimne jak rezygnacja wspomnienie spotyka płacząc
bolesne kłamstwo pewnie przypomina sobie o ostatnim aniele
człowiek niepewnie śni
jeszcze tańczymy my
śmierć w piekle jest kamienna
zapomniało na zdradzieckiej rezygnacji o pełnym marzeń człowieku dumne morze
ponownie żelazne rozdarcie niszczy powoli trupi pustkę!