"Kto wie, czy nasi ludzie?"
moj świat ucieka
szalona burza rozbija z wahaniem ciebie
tańczę
koszmarny głos ostateczne jak zniszczenie zniszczenie spotyka
grzech kpi z cieni
mroczny jak kłamstwo głos płonie
moj koniec śni
depcze w słońcach morze dziecko
zczerniały czas rani przed moim grobem porażkę
słońca płonąca róża mocno dotyka
gniew przemijania krzyczy
między tobą i nimi płonią zdradzieckie chmury
zczerniałe marzenia depczą rozpaczliwie nas
przemijanie kłamstwa śni
śmiertelni jak ktoś ludzie zawsze boją się
cmentarz zniszczenia klęczy