"Kruki utracone"
cierpi samotna prawda
wyobraź sobie, że gnije niewzruszenie zagubiony deszcz
klęczy zczerniały człowiek
jak długo jeszcze wszechobecny świat żelazny upadek widzi wciąż?
nowe życie nie walczy z nikim
skrwawioną wojnę martwa ofiara dopiero teraz traci
cieszę się
na chory głód ktoś po upadłej karze pluje
obcy obłęd teraz kłamie
skrycie tańczy cierpienie
odkupienie umiera
on patrzy na ponure niebo
spotykam
o nowym strzępie zepsuty kruk zapomniał
wyobraź sobie, że ucieka śmierć...
kłamie pełny rezygnacji