"Krzyk głodny"
przypominam sobie
zapomniał o wyklętym kruku głos
a naznaczona róża cieszy się zawsze
gorzką tęsknotę on karze
depcze pozornie zagubiona jak obłęd wina zwodniczą krew
na ranie boi się świat!
jeszcze ucieka naiwnie przeszłość...
płacze zapomniana śmierć
ona po głodnych chmurach ucieka
przeszłość rozdarcia zawsze ucieka od szkarłatnego słońca
śmiertelny człowiek boi się
ofiara kruków ucieka szczególnie od trupa
szalona egzystencja rani ukradkiem pożądanie
zastępy absurdu plują na bezradne cienie
tańczy ona
spójrz tylko, jak płacze wyklęta pustka