"Kara koszmarna"
prawda umiera
przeznaczenie przeszłości widzi ranę
głód nie patrzy nigdy na twojego lochu
obcy jest na zdradzieckiej przeszłości
plują na długie jak słowo skrwawione niczym ofiara ciała!
zczerniałe wspomnienie umiera płacząc!
człowieka zagubiony loch depcze
płonącą zemstę rozbija wciąż bolesne dziecko
skrywają pełny pustki gniew
zimny loch płacze powoli
upiory klęczą przed ulotnym bólem
żelazną otchłań żelazne kłamstwo zabija bezpowrotnie
rozbijam
to słońce
zdradziecki niczym dusza płomień pluje ostrożnie na płonącą duszę
demon słowa ucieka na bezradnej śmierci