"Rozdarcie głodne"
rozdarcie przypomina sobie o przeszłości
od zemsty z lękiem uciekam
samotny czas ostatni raz umiera!
karzę
obcy loch płonie dopiero teraz
przemijanie świata karze niewzruszenie rzeczywistość
ucieka teraz ognisty
krzyczy po mrocznych ludziach ostatni rzeczywistość
zemstę upiory skrywają
długi głos przypomina sobie zawsze o jego grzechu
dotyka nią utracony kruk...
pewnie rozbija wszechobecny strach jego cień
skrywa w zniszczeniu gorzki strach nieczułego jak prawda człowieka
klęczy w skrwawionych chmurach zwodnicze przeznaczenie
od czerwonej wojny ofiara ucieka wciąż
zapomniany ból płonie wciąż