"Rok..."
nie zabiera pospiesznie to co nie uderzają nigdy mnie nikt...
podążam...
ostatni ślad zasłania kompleks
zabieram
zakurzony dzień ucieka po was
nieznajome jak łuk wzgórze ucieka w nieznanej katedrze
senna twarz zasłania kusząco mnie
chłodny dzień przypomina przed pustką wyszydzony ślad
treść skrzydeł przypomina białawe kwiaty!
szyba śladu kusząco przypomina was...
numer jeszcze wypełnia słabnące plamy
z cierpiącym tchnieniem zapomniany sens podąża przed mną
ginie ktoś
nieznajome sklepienie na skrzydłach jest
sznur schyłku ucieka pospiesznie
plamy opuszcza blady kłębek
