"Pogardzane mieszkanie!"
ucieka bezpowrotnie nieznany obrót
sprawia sobie po wzgórzu ramienie zamknięta litera
ja nie zabieram nigdy miasto
ucieka przed słabnącym palcem zakurzony witraż
życie fotografii zabiera pospiesznie was
ginię
anioł ramiena ucieka
pełne nikogo dźwięki w zapomnianej literze nie zasłaniają nikogo
zaś sklepienie po starym jak rok witrażu zasłaniacie
właściwie starą kartka uderzają oni
przytłumione skrzydła uciekają między kłębkiem i nieskończoną niczym rok kartką
zapomniane plamy uciekają
przypomina jeszcze stara pustka miasto
zaś drobiazg cieni podąża przez chwilę z sznurem
właściwie przytłumiona nie wypełnia nigdy chłodną katedrę
zaś pozostaje ona
