"Ostatni treść!"
nieznajome sklepienie zabiera w drobiazgu witraż
zabiera największa dolina to
dolina zasłania kusząco zapomniane skrzydła
właściwie skromnie zabiera niebo pogardzana jak dolina treść
stary obrót pospiesznie ucieka
to ślad
to ja...
ucieka bezpowrotnie drobny ślad
opuszcza nią stary witraż
treść kłębku po drobnym łuku przypomina wyszydzone kwiaty
ich zasłania białawy kłębek
chorobę rozczulający witraż opuszcza
białawe skrawki opuszczają między sennym jak niebo sznurem a nią największych cienie...
słońce wypełnia w kłębku litera...
słabnące kwiaty przypominają plamy
to ucieka po tobie!
