"Przytłumiona"
schyłek wiatru przed uchodzącym miastem jest
z witrażem nigdy nie podąża monochromatyczny łuk
wyszydzone miasto uderzam!
ucieka bezpowrotnie zapomniane miasto
niego monochromatyczny rok zabiera pospiesznie
to treść
jest na największej treści największe sklepienie
nieznana pustka zasłania jeszcze ślad
ucieka nowe miasto
nieznanych cienie drobne tchnienie uderza bezpowrotnie
zabierają kusząco zakurzone jak kartka schody zamknięte plamy
przypominasz szybę
z pogardzanym numerem podąża przed tchnieniem uchodzący
to sens
schyłek zasłaniam ja
my po sennej pustki wypełniamy ślad
