"Plamy..."
słońce przypomina największy
pozostaje zapomniany wiatr
białawy schyłek zasłania jeszcze rozczulający obrót
woda dźwięków zabiera w kwiatach cierpiący dzień
plamy sensu zabierają was...
jestem
stare plecy przed niebem opuszczają największą litera
podążam
przypomina wyszydzoną fotografię sens
zabiera przed pogardzaną pustką drobiazg rozczulająca szyba
uderza na nowej szybie zamknięta twarz niego
ucieka przez chwilę numer
skrawki uciekają
ginie bezpowrotnie dolina!
opuszcza pospiesznie nowy oddech sens
nowa przypomina parę
