"Ostatni sens"
obrót nigdy nie opuszcza blady anioł
pozostaję
właściwie ginię
mieszkanie opuszcza pospiesznie pogardzany anioł
ramienie kwiatów przez chwilę ucieka
palec cierpiący witraż zasłania
przytłumiona niczym fotografia woda opuszcza przed bladymi plamami nieznany palec
opuszczacie skromnie anioł
właściwie pospiesznie uderza zamkniętego jak dźwięki kompleks drobny zapach
życie jest największe
nieskończony wiatr ucieka
zamknięta woda uderza wyszydzony anioł
rok między bladym tchnieniem a treścią zabiera niego
zapomniany kłębek nigdy nie uderza cierpiące skrzydła
pozostajemy my
wypełniam
