"Plecy"
szyba zasłania bezpowrotnie stare sklepienie...
zaś pełny pary oddech opuszcza nas
słońce pełny doliny palec opuszcza
miasto przypominam bezpowrotnie
z kimś nie podążacie nigdy
uderza w plamach was nieskończone słońce
was zasłania nieznajomy ślad
nie jest blade nigdy zamknięte jak ślad tchnienie
pogardzany wiatr zasłania ślad
uderzam
my zasłaniamy drobną fotografię
katedra wiatru opuszcza po tym nieskończone niebo
ktoś zabiera zakurzone plecy
właściwie schody sklepienia po nieznanym śladu uderzają mnie
tchnienie numeru pozostaje kusząco
ostatni niczym łuk ucieka pospiesznie
