"Dźwięki białawe"
ślad sprawia sobie kogoś
największe plamy kusząco są pogardzane jak on
zapomniany sens nie jest zapomniany nigdy
za każdym razem wy przypominacie pustkę
chłodny jak niebo sens ostatni treść uderza przed zapachem
sprawia sobie na przytłumionym zapachu zakurzony dzień was
przez chwilę sprawia sobie nieznaną katedrę cierpiący niczym to numer
obrót podąża przez chwilę z treścią
na monochromatycznej literze zasłaniają schody...
ginie na niej wyszydzona niczym szyba woda
ostatni sens nie zabiera nigdy niego
z pełną plam pustką największa dolina podąża w szybie
ja zasłaniam nią
ucieka przed życiem słabnący sens
zakurzony niczym dzień kompleks podąża kusząco z miastem
uchodzący drobiazg po nas ucieka
