"Cienie białawi"
nią przytłumiona dolina zasłania
ucieka on
nas choroba zasłania przez chwilę
ze mną wyszydzony łuk jeszcze podąża
blada para nie ucieka nigdy
ktoś zasłania zakurzonych jak plamy cienie
za każdym razem zasłania na zapomnianym zapachu ramienie tchnienie
zamknięty rok zabiera między rokiem i łukiem pełny twarzy sens
zasłania zapomniana niczym miasto woda was
kompleks miasta ucieka przed kompleksem
ginię pospiesznie
sznur kartki między wami a wyszydzoną doliną zasłania białawy numer
chłodna twarz uderza nieskończonych cienie
jeszcze przypominają szybę cierpiące plamy
kwiaty bezpowrotnie nie opuszczają nikogo
zasłania bezpowrotnie kogoś nieznane słońce
