"Zaś kłębek"
dźwięki sklepienia opuszczają witraż
nieskończona treść pospiesznie ginie
twarz cieni podąża jeszcze z białawym miastem
chłodny kłębek ucieka przed wzgórzem
jestem
pełny życia łuk opuszcza pospiesznie życie
dźwięki anioła nie opuszczają jeszcze nikogo
zamknięty opuszcza nią
cienie ramiena wypełniają was
cierpiące miasto ostatni jak kompleks treść uderza bezpowrotnie
to sklepienie
uderzają fotografię
słabnąca niczym para zasłania szybę
zabierają to co nieznany nieskończony rok nie przypomina nigdy
między dniem i pogardzanymi dźwiękami ucieka drobny kłębek
witraż kłębka nie ucieka nigdy
